KÖMÜRDE YANAN KARANFİLLER -3-RÜŞTÜ ONUR

                     Bir demeti oluşturan üçlü karanfilden biri de Rüştü Onur’dur.  Ona ait bilgiler, temelolarak Salah Birsel’in derin vefakarlığı, Yeditepe Gazetesi ve Yayınları’nın sorumluluğuyla  taşınmış ve taşınmaktadır günümüze. Elimizdeki bu kitaptan yola çıkarak, Rüştü’ye, yaşamına ve şiirlerindeki anlamlara uzanmaya çalışıcağız.  Araştırmayı yapanın yapmış olduğunu, yayınlayanın yayınlamış olduğu minnettarlığını unutmadan, bakalım Rüştü Onur’dan ne ip uçları alabileveğiz?..
                      Kitabın girişinde Salah BİRSEL;  “Rüştü Onura Saygı”  yazısında hiç beklemeden şiir masasına yumruk vurur gibi, onu hem kendisi tanıtmakta hem de ondan aktarmalar yapmaktadır:
                     “1940 yılında Rüştü’yü tanığım vakit o, şiir devleriyle olan savaşına çoktan başlamıştı.
                          Yenilmemek için elden geleni yapıyor, şiiirn sırtını yere geitmek için sağlığını bile savaş meydanına sürmekten çekinmiyordu.
                         ‘Yenilmek çok fena Slah. Berabere kalmak var. O da çok fena.’
                          Şiir.
                          Bu Rüştü Onur için her şeydi. 
                         ‘Biz her gün sıtma geçiriyoruz. Şiir Sıtması. Daha doğrusu nöbet geliyor.’
        *                                                               *                                                                                 *
                         İsterseniz bu yazının özüne dokunmadan, direk sözü Salah Birsel’e ve Rüştü Onura verelim. Yorum yaparak dokunmaya kıyamayacağımız kadar canlı sözcüklerde yüreklermizdeki “cızzz” sesini dinleyelim…
                         “Bir mektubunda şöyle diyor: Ben ölecek adam değilim.
                        Sıtmanın boğazına sarıldığı, devlerin onu yere çalmak için saldırdıkları zaman ise: ‘Biz hastayız. Bakılmak lazım. Hani para, hani sanatoryum, hani şefkat? Altı aydır sıra bekliyorum.’ Diye bağırıyordu.”
 ...
                        Kemal arkadaşı, kemal Kardeşi, Kemal herşeysidir.
                        Necati Cumalı’dan ise, mektuplarıyla huzur bulduğu kardeşim diye laf açıyor. Bir mektubunda da bana ‘seni anamdan çok seviyorum’ diyordu.
 …
                      Aklı, fikri dünyanın öbür sokalraında, öbür şehirleirndeydi. İstanbul’da olup bitenler onu meraktan çatlatacaktı?
                   ‘Ne alemdesiniz?’, ‘Ne alemdesiniz?’
                   İşte burada Salah ve Rüştü’nün sözünün arasına girmek  gerek. Bu soruyu geride bıraktığı herkese, onu tanıyan tanımayan herkese, onunla ilglenen, ilgilenmeyen herkese soruyor, her dönemde soruyor...  Sahi;  NE ALEMDESİNİZ?”,  “NE ALEMDESİNİZ?” yahu!…

İstatistik   Dün : 1045   Bugün : 824   Toplam: 6453100    Online :   70 konuk,

<< Yazara Geri Dön <<

Yorumlar Henüz Hiç Yorum Yazılmamış. Bu Yazıya Yorum Yazın ELEŞTİRİYE EVET HAKARETE HAYIR!... Yorum köşemiz düşüncelere zenginlik katmak için hizmet vermektedir. Adı Soyadı : Email : Mesajınız : Güvenlik Doğrulama